اینم یکم دیگه از حرفهایی که نباید زده شود ...

همه ذرات هستی ، محو در رویای بی رنگ فراموشی ست

 

 …………………………

           

      نه فریادی ، نه آهنگی ، نه آوای

                           

    نه دیروزی ، نه امروزی ، نه فردایی ،

                                               

 

 

      زمان در خواب بی فرجام ،

 

 

خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند !..............................................

 

 

چرا از مرگ می ترسید ؟ ………………………………..

 

 

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟

 

 

بهشت جاودان آنجاست

 

 

           

جهان آنجا و جان آنجاست

 

 

 

گران خواب ابد ، در بستر گلبوی مرگ مهربان ، آنجاست

 

 

سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی ست

 

 

 

 

 

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید

 

 

               

  در این دوران که از آزادگی نام و نشانی نیست

 

 

                                     در این دوران که هرجا ” هرکه را زر در ترازو ،

 

 

         

  زور در بازوست “ جهان را دست این نامردم صد رنگ بسپارید

 

 

که کام از یکدگر گیرند و خون یکدگر ریزند

 

 

            درین غوغا فرو مانند و غوغاها برانگیزند

 

 

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید

 

 

         

  همه ، بر آستان مرگ راحت ، سر فرود آرید

 

 

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟

 

      

     چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟

 

 

چرا از مرگ می ترسید ؟

 

 

عمری است که با باده و می واله و مستیم  

 

     ما   می زدگان  با  سر زلف    عهد ببستیم 

 

     هرگز   نرود    از    سر   ما    خاطر   دلدار 

 

     زیرا   که   فقط   آن   بت   عیار     پرستیم.

 

جان من  ای مهربان  در دست توست

 

               این دل عاشق که دادی مست توست

 

 عاشقان  را  یار و  دلبر  جز  تو  نیست

 

               گردش  انگشتشان بر شست  توست

 

          

 آن کس که ز هجر من  به سر می کوبد 

 

 

            گویید  مزن به  سر  دمی  چشم گشا 

 

   

         من  پیش  توام  کجا  روی  در کوبی 

 

 

            این من من و صد  آرزو ی  خویش گش

گردش لیل و النهاران دست توست

 

 

 

 

جوشش این چشمه ساران دست توست

 

 

 

شور " تنها " را به عشقت بیش کن

 

 

 

وسعت این غنچه باران دست تو

 

مرا هر چند بشکستی

 

 

نمی خواهم شکست تو

 

 

 

نمی خواهم که اندوهی ببینم حتی در آن چشم مست تو

 

 

 

 

 

نمی خواهم تو را هرگز نمی یابم تو را هرگز

 

 

 

ولی ترک خیال تو نمی دارم روا هرگز

 

 

حرف زیاد از ته قلبم

 

ترکم مکن

حتی برای یک روز

زان رو که به انتظار

ایستگاهی متروک خواهم بود

خالی از قطار .

 

ترکم مکن

حتی برای ساعتی

که دلتنگی چون بارانی

به آوارم فرو خواهد ریخت

و غبار

چون هاله ای.

جای پایت به شنها امیدم می دهد

و مژگانت آرامشم.

 

عزیزترین !

ترکم مکن حتی برای ثانیه ای .

 

وقتی تو نیستی

سرگردان سرگشته این سوال مداومم

که باز خواهی گشت آیا؟

 

ساده است بهره جویی از انسانی

 

 

 

 

 

دوست داشتنش

 

 

بی احساس عشقی

 

 

 

 

 

او را به خود نهادن و گفتن که دیگر نمی شناسمش 

 

 

«قطار می‌رود

 

 

 

تو می‌روی

 

 

 

تمام ایستگاه می‌رود

 

 

 

و من چقدر ساده‌ام

 

 

 

 

که سال‌های سال

 

 

 

در انتظار تو

 

 

 

کنار این قطار رفته ایستاده‌ام

 

 

 

و همچنان

 

 

 

به نرده‌های ایستگاه رفته

 

 

 

تکیه داده‌ام!»

 

 

مرا ببوس !

بدان که بی قلب نخواهم رفت. با عشق تو با کس دیگر زندگی نخواهم کرد.

 

دوست دارم آن هیچ کسی باشم که نامه هایت را برایش می نویسی و

 

ای کاش آن هیچ کس اجازه خواندن نامه هایت را داشته باشد

 

تو به من آموختی که عشق با عشقبازی متفاوت است. عشق دست خود آدم

 

نیست. بی خبر و بی اراده می آید. اما عشقبازی دست خود آدم است من از

 

آنچه دست ساز آدمی است بدم می آید. عشق مرا چنان بزرگوار کرده که

 

نمی توانم راضی باشم، مثل دیگران در بستر معشوقم بخوابم .

 

من و عشقم یک وجودیم. ما در هم می خوابیم . دلم برای آنهایی می سوزد که

 

پایبند عشقهایی هستند که با عشقبازی اثبات می شود. من عشق را یافته ام،

 

معشوق بهانه است . اگر تا هفته دیگر طاقت نیاوردم به خانه ات می آیم...

 

زین پس به یاد او به خواب می روم، خواب او را می بینم و با یاد او از خواب

 

بر می خیزم . نه من، که دو گلدان این اتاق، به یاد او گل خواهند داد .

 

و یاس های سفید بوی او را در فضا منتشر می کنند . نور روشنی او را گسترش

 

خواهد داد. و سکوت سنگین این اتاق ، سکوت او را فریاد می کند.

 

رفت و نمی دانست که بی او ، برای بوییدن یک گل، برای خواندن یک شعر،

 

 

 

 

برای شنیدن یک آواز و برای شلیک یک گلوله چقدر تنها ماندم .

 

 

عاشقی از ته قلب

 

چقدر دوست داشتم یک نفر از من می پرسید:

 

 

 

چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟

 

 

 

چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟

 

 

 

اما افسوس که هیچ کس نبود ...

 

 

 

همیشه من بودم و تنهایی پر از خاطره ...

 

 

 

آری با تو هستم ...!

 

 

 

با تویی که از کنارم گذشتی...

 

 

 

و حتی یک بار هم نپرسیدی،

 

 

 

 

 

چرا چشمهایم همیشه بارانی است...!!

 

 

ولی

دلی که میشکنه میشه: سوال بی جواب

 

 

گفتمش بی تو چه باید کرد؟            عکس رخساره ی ماهش را داد

 

 

گفتمش همدم شب هایم کو؟             تاری از زلف سیاهش را داد

 

 

 

وقت رفتن همه را می بوسید           به من از دور نگاهش را داد

 

 

یادگاری به همه داد و                  به من انتظار سر راهش را داد