بایگانی تیر ۱۳۹۴ :: دو کــــلام حــــرف حساب بــاهــــات دارم : ” دوســت دارم ”

۵۶ مطلب در تیر ۱۳۹۴ ثبت شده است

رویای شبانه و عاشقی کردن من در آن رویاها

چشمانم را فرو می بندم غرق می شوم در رؤیایی شبانه

ناگاه می بینم پولکی از جنس ستاره ریخته بر گیسوان سیاه این عاشقانه

آسمان جشن رنگی می گیرد در این سرور نور افشان

ستارگان دنباله دار هل هله می کنند در این رسم رندان

می آید از کهکشان شاهزاده ای با اسب سپید

بر سر اسبش شاخ سپیدی از جنس حریر

می رسد قلبش به نزدیکی قلب آن تازه عروس

تیر 2 شاخه ای می خورد بر قلب آن 2 عاشق ونوس

بعد از آن عشق رخ می نماید از آسمان

زمینی می شود آن عشق بی نشان

بر زمین که می رسد دگر نشانی از حقیقت نیست

سنبل وفا ترک می خورد و شروعی از رفاقت نیست

به ناگاه لرزه ای رعشه می زند بر وجودم

بیدارم می کند کابوس سیاه ظلمت گونه ی بی فروغم

حسی به من می گوید آن همه خواب بود

آن خوشبختی و جشن ستاره ها و سپیدی شنل فقط توهم یک رؤیا بود

تیر 2 شاخه ای نیست بر قلب آن 2 عاشق اسیر

آن همه فقط بود یک کابوس،کابوس رؤیایی نفس گیر

پس از آن سوگند می خورم که نباشم در رؤیا

جویای حقیقت باشم حتی اگر تلخ باشد در این دنیا

Mostafa

بـــه خـــاطــر روی زیـبـای تـــو بــود ،که من عاشق تو شدم عزیــــــــــــــــــــــــزم

بـــه خـــاطــر روی زیـبـای تـــو بــود ،

کـه نـگاهــم بــه روی هـیـچـکس خـیـــره نـمــانــد . . .

بــه خــاطــر دســتـان پــر مـهـــر و گــرم تــو بــود ،

کـه دســت هـیـچـکـس را در هــم نـفـشــردم . . .

بـه خــاطــر حــرف هــای عــاشـقـانـه تــو بــود ،

کـه حــرف هـای هـیـچـکس را بــاور نــداشـتـم . . .

بـه خــاطــر دل پــاک تــو بــود ،

کـه پــاکـی بــاران را درک نکــردم . . .

بـه خــاطــر عـشــق بـی ریــای تــو بـود ،

کـه عـشـق هـیـچـکـس را بـی ریــا نـدانـسـتـم . . .

بـه خــاطــر صــدای دلـنـشـیـن تــو بــود ،

کـه حـتی صــدای هــزار نـی روی دلــم نـنـشـسـت . . .

و بــه خــاطــر خــود تــو بــود . . . فـقـط بـه خــاطــر تــو !

۱ نظر

Mostafa

عاشقانه و پند آموز

پس از 11 سال زوجی صاحب فرزند پسری شدند. آن دو عاشق هم بودند و پسرشان را بسیار دوست داشتند. فرزندشان حدوداً دو ساله بود که روزی مرد بطری باز یک دارو را در وسط آشپزخانه مشاهده کرد و چون برای رسیدن به محل کار دیرش شده بود به همسرش گفت که درب بطری را ببندد و آنرا در قفسه قرار دهد. مادر پر مشغله موضوع را به کل فراموش کرد.

پسر بچه کوچک بطری را دید و رنگ آن توجهش را جلب کرد به سمتش رفت و همه آنرا خورد. او دچار مسمومیت شدید شد و به زمین افتاد. مادرش سریع او را به بیمارستان رساند ولی شدت مسمومیت به حدی بود که آن کودک جان سپرد. مادر بهت زده شد و بسیار از اینکه با شوهرش مواجه شود وحشت داشت.

وقتی شوهر پریشان حال به بیمارستان آمد و دید که فرزندش از دنیا رفته رو به همسرش کرد و فقط سه کلمه بزبان آورد.

فکر میکنید آن سه کلمه چه بودند؟

شوهر فقط گفت: "عزیزم دوستت دارم!"

عکس العمل کاملاً غیر منتظره شوهر یک رفتار فراکُنشی بود. کودک مرده بود و برگشتنش به زندگی محال. هیچ نکته ای برای خطا کار دانستن مادر وجود نداشت. بعلاوه اگر او وقت میگذاشت و خودش بطری را سرجایش قرار می داد، آن اتفاق نمی افتاد. هیچ دلیلی برای مقصر دانستن وجود ندارد. مادر نیز تنها فرزندش را از دست داده و تنها چیزی که در آن لحظه نیاز داشت دلداری و همدردی از طرف شوهرش بود. آن همان چیزی بود که شوهرش به وی داد.

گاهی اوقات ما وقتمان را برای یافتن مقصر و مسئول یک روخداد صرف می کنیم، چه در روابط، چه محل کار یا افرادی که می شناسیم و فراموش می کنیم کمی ملایمت و تعادل برای حمایت از روابط انسانی باید داشته باشیم. در نهایت، آیا نباید بخشیدن کسی که دوستش داریم آسان ترین کار ممکن در دنیا باشد؟ داشته هایتان را گرامی بدارید. غم ها، دردها و رنجهایتان را با نبخشیدن دوچندان نکنید.

اگر هرکسی می توانست با این نوع طرز فکر به زندگی بنگرد، مشکلات بسیار کمتری در دنیا وجود می داشت.

حسادت ها، رشک ها و بی میلی ها برای بخشیدن دیگران، و همچنین خودخواهی و ترس را از خود دور کنید و خواهید دید که مشکلات آنچنان هم که شما می پندارید حاد نیستند.

تشکر از همراهیتان امید وارم از این پست خوشتان آمده باشد

مصطفی مدیر سایت